ا  کنون  جامه دان  هجرتم  بر دستگیره زمان آویزان است . اکنون  فراسوهای  بزرگ  و سرزمین های  سکوت از آنطرف اعماق  صدایم  می کنند ، و  چای کاران  و  قله های  اشراق زیر آفتابگردان  تجلی  نشسته اند  و برزیگران  نیایش ، بهاره  خوشه های  اجابتشان را آبیاری  می دهند ، ببین چگونه انگشت هایم  پرسشگر بیکران هاست و چشمک افق ها آیینه های  نگاهم  را  لبریز از چلچراغ ها  کرده  است؟

نگاه کن !  چقدر دست هایم  به سقف های  ازلی  نزدیک است  و تنم  به رنگ  شیشه های ماهتابی  ابدیت  در  می آید !

آنسوتر ارواح  شاعران  در رفت  و  آمد  مضمون هایند ، که  می تواند  مرا   از این  ییلاق سکوت  که  چند  کهکشان  بالاتر از منظومه جسمانی  ماست ،  به  دیار  خاک ها  و غربت ها  باز گرداند؟  بگذار کمی  جسمم  را  به  وزش  روان ها   بسپارم  که  فرصت  معاشقه  با سایه ها  باقی نیست  و  چیزی  به  فرو ریختن  قالبهای زمینی  باقی  نمانده است...

چیزی  باقی نمانده
 

ی ادم  می آید  یکروز  در دشتستان  فراموشی هنگامی  که  بر سمند سکوت  به سوی  بیشه های  انبوه خاموش  می راندم  و  بی آنکه  بخواهم ، تازیانه  روحم  گستاخانه بر پشت تخیل فرو  می آمد  و از برخورد  سنگ ها  و تل ها  جرقه های  افسانه به غبار اوهام فرو می رفت  ، ناگهان صدای آوار از سراشیبی تاریخ بگوش رسید ، و شیهه سکوت از گردنه های  زمان برخاست و همه  وقایع  جهان  فرو ریختند  و  لحظه یخبندان  آغاز شد  ، آنگاه در فصلی رقیق و به بهاری  کمرنگ ، هستی  را  دیدم  که  نفرت  انگیزانه  زیبا بود. 

نفرت انگیزانه زیبا بود.

فقط لعنت