ب  ی آنکه شعله آتشی خرمن شبانگاهانم را برافروزد سالیان دراز در بیغوله زمان به دنبال خاطر ها سرگردان بوده ام . عمری را بی آذرخش بر لبه طوفان ها گذرانده ام . دوهزارو پانصد سال زندگی در سایه شمشیر بی آنکه فرصت زیارت نرگسی در کوهپایه های نیایش به دست آید ، دو هزار و پانصد سال با نظارت تازیانه از کنار نسترن ها عبور کردن و داغ لبخند ناتمام لادن ها را در سینه داشتن ...

مرا ببخشید اگر دیدگان من نابینا شده اند . چرا که من دو هزار و پانصد سال از میان سایه ها به آفتاب نگریسته ام و بارها در برابر نگاه من ، جلاد طوفان در مسلخ پاییز ، سر های بریده هزاران شقایق را به دره هولناک باد ها ریخته است و شلاق تگرگ بر اندام معصوم صدها پوپک فرود آمده است .

من ناظر پر شدن گودالهای زمین از اجساد هزاران برگ بیگناه بوده ام ، پس اگر در اعماق نگاه من ، فانوس فریادی آویخته است و پشت هر کلمه ام ، بوته حزنی می روید ، مرا در برکه خورشیدی که از مشرق چشمانشان می جوشد ، شستشو کنید تا از آلودگی قرن ها در غبار زیستن پاک شوم ...