ا  نگار همین دیروز بود آواز پریانی که در دریاهای دور می خواندند ، انگار همین دیروز بود روز ، و پرواز عارفانه لک لکها در چشمهای تو ، و فرود سارهای کبود بر سیمهای صبور تلگراف ، و سالگرد تولد ای تو ای همه من .

 
انگار همین ساعت بود که نیمه شب به صدا درآمد و چلچله کوچک من با دستهای یخ زده و معصومش از سفر زمستان بازگشت و آوازش را بر سقف سینه من آویخت ، انگار همین ساعت بود که در قلب من تیک تاک می کرد .

 
انگار همین جا بود که من قلب خود را در نسترنی سرخ پیچیدم و به لبهای تو هدیه کردم ، همین جا ، همین جا بود که من به تو تبدیل شدم ، وقتی خاطره دستت را بر پیشانی من گذاشتی و بر ضربان قلب من چون کبوتری نگران ایستادی و به من گفتی تا عطر نارنجستانها و تا شکوفه گیلاس ها اشک بریزم .

انگار دستان تو پروردگاران من بودند وقتی با تکلم لبهای تو گاهواره خاموشی من تکان می خورد و پرستش در پیراهنم پر پر  می زد ، وقتی که بر می خواستی تا عزم کاج ها و کبوتران  کنی و من هنوز خمیازه انتظار تو را می کشیدم . و من هنوز مژگانم را در رنگ شقایقها می زنم .

من هر شب با  درشکه ای از آن روزها می گذرم ، و کنار آن نقاشی هائی که بوی گیسوی تو می دهند توقف می کنم و برای تو می نویسم ،ای تو ، ای همه من .

تا ابد ...   

س  لامم را از راه دور برایت پست می کنم ، اگر صفحه نامه را روی گرامافون تنهائیت بگذاری ، تحریرهای نازک قلب من را خواهی شنید .

آوازی با پیش درآمد غربت ، آوازی با تارهای صوتی رنگ پروانه ها ، آوازی با حنجره شقایقها با پرتاب های  بلند تخیل ، با آبشارهای عظیم احساس ، با جنگلهای مه گرفته رویا ، آوازی از دوران غار نشینی مینیاتور، با همه گل های که مادران تاریخی ما بر قالیچه عشق های خود رسم می کردند .

دیشب آنقدر قلبم تند زد که داشتم به خط پایان عشق می رسیدم . ای تو ، ای همه من این قدر ظریف مباش ، پروانه ها بلندت می کنند . آن وقت سراغ سرمه را از کدام آینه بگیرم که به لهجه چشم آهوان آشنا باشد ؟

ای تو  ای همه من تا ابد ...