سلام

د وباره فروافتادم اما نه از بالا بلکه از سطح و در اصل سقوط نه و صعود کردم .

بازگشتم ٬ آری دوباره بازگشتم از مجلسی که به بناگوش آرزوهایم کافور مالیدند ٬ ببین چقدر سپیدم ٬ چقدر سپید و سوگوار . این شکوفه‌ها کفن جوانی منند ٬ کفنی که در آن قلب خونین من را پیچیده‌اند ٬ در زیر این گلهای سپید ٬ نسترن قلب من خوابیده است .

نفرین ٬ نفرین بر جاودانگی

تمام جاده‌های حیات خود را آمده‌ایم به پایبوسی مرگ ٬ مرگ تبرک است و عشق ٬ صرعی مهلک ٬ فرزانه‌ترین مردمان دیوانه‌تریانند ٬ همه گنهکارانی پارساییم و تهمت‌هائی بر دامن معصومیتیم .

ببین چگونه از کنار درختان وداع و از میان جاده‌های بدرقه باز می‌گردم ٬ مثل گردبادی متلاشی ٬ و قوچی شکست خورده ٬ این فرجام جهان است ٬ یک مشت معصومیت معکوس ٬ یک مشت آمرزیده فاسق .

باید آموخت که عشق را گدائی نکنیم و برای آن بجنگیم .

تا ابد ...