س  لامم را از راه دور برایت پست می کنم ، اگر صفحه نامه را روی گرامافون تنهائیت بگذاری ، تحریرهای نازک قلب من را خواهی شنید .

آوازی با پیش درآمد غربت ، آوازی با تارهای صوتی رنگ پروانه ها ، آوازی با حنجره شقایقها با پرتاب های  بلند تخیل ، با آبشارهای عظیم احساس ، با جنگلهای مه گرفته رویا ، آوازی از دوران غار نشینی مینیاتور، با همه گل های که مادران تاریخی ما بر قالیچه عشق های خود رسم می کردند .

دیشب آنقدر قلبم تند زد که داشتم به خط پایان عشق می رسیدم . ای تو ، ای همه من این قدر ظریف مباش ، پروانه ها بلندت می کنند . آن وقت سراغ سرمه را از کدام آینه بگیرم که به لهجه چشم آهوان آشنا باشد ؟

ای تو  ای همه من تا ابد ...